Ga terug naar Reviews.

Review His Voice (tjechie) – Z.K. Slabý 13.10.2014

Vergis je niet, tussen de kleine en weinig bekende merken, zoals de Nederlandse Strotbrock (veertiende cd) of Casco (tweede cd) kun je interessante en niet alledaagse muziek ontdekken. Ook voor kleinere groepen blijkt het ICP Orkest inspiratiebron te zijn, niet alleen voor de kwaliteit, maar ook voor de ongewone benadering van de gekozen thema’s. The Noo Ones is natuurlijk geen typisch Nederlandse groep, al wonen haar leden in Nederland.
 
Van de vijf Noo Ones zijn alleen Klaas Hekman uit Rotterdam (bassaxofoon, fluit, piccolo en shakuhachi) en Joost Buis uit Amsterdam (trombone en slide gitaar) geboren Nederlanders, de anderen komen uit India – Satyakam Mohkamsing (viool), Suriname – Andro Biswane (gitaar) en Schotland – Alan Purves (percussie); wat betreft het album Nieuwe Haring (wat we kunnen vertalen als Rauwe Haring) is er een opvallende gast uit Shanghai bijgekomen, shengist Wu Wei.
 
In deze mix gaat het niet om zomaar wat afgezaagde wereldmuziek. Initiator van het project uit 2011 is Hekman, en juist hij bepaalt in de helft van de composities de richting van de cd. De spanningsboog beweegt zich tussen het gelukzalige losgaan en de naar dans neigende springerigheid, soms op een abrupte manier wars van behaaglijke dartelheid die doet denken aan de broze Franse speelstijl zoals wij die kennen van het label In Poly Sons, van tedere versmelting van instrumenten inclusief gespeelde woestheid, flitsende vermengingen, op elkaar ingespeelde verhaspelingen, verknopingen,vibraties, trillingen, wrijvingen en andere invallen, tot betoverende uitzinnigheid en dynamische grenzeloze volharding.
 
Als ik zeg compositie, gaat het ook bij de andere makers eerder om een soort halfproduct, vol improvisaties zowel solo als in samenspel. Zo schept Biswane in zijn orkestratie Waracuma aan één kant ruimte om ‘het verhaal’ traag en geheimzinnig te ontvouwen en wisselt het daarna af met ragfijne verwarring en gefrunnik. Mohkamsing overrompelt door een gejaagd vioolspel waarin andere instrumenten binnenvallen om dan holderdebolder over te gaan tot popklanken op het scherp van de snede, maar hij staat zijn collega’s niet toe zich er ook in te storten. Hij koketteert er alleen maar mee, onderbreekt de uitspattende versnelling door meditatie, waarna hij terugkomt in galop. Buis is duidelijk de meest jazzy, hij frappeert door gepersifleerde schilderachtigheid, maar gaat niet zo ver als een vroege Beresford. Zijn vitale trombone, lokkend, welluidend en woest, wordt ondersteund door de gitaar, en Wei doet waarvoor hij is gekozen. Hij baant zich een weg naar zijn solo, bijgestaan door de rest die hij ondergeschikt maakt, is afwisselend losbandig en intens in balans, maar verglijdt toch in een dansstemming, zodat ook hij zich ten slotte niet te veel aan het stempel van het album onttrekt.
 
De slaginstrumenten vallen meestal op het juiste moment in en hun regelmatige ritme resulteert op sommige plekken in een knal. Zoals ook de leidende bassax op andere plekken (zoals in Todi Suite) de danssfeer oppakt en uitwerkt naar een dynamische uitzinnigheid. En juist deze wispelturigheid, waarmee de musici het schijnbaar onveranderlijke veranderen, heeft een eigen elegantie en avontuurlijkheid.
 
—

Review His Voice (tjechie) – Z.K. Slabý 13.10.2014

Review His Voice (Tjechslowakije) auteur Z.K.Slabý English translation by Google.
 
Make no mistake, between the small and little-known brands, such as the Dutch StrotBrock (fourteenth CD) or Casco (second CD), you can discover interesting and unusual music. For smaller groups shows the ICP Orchestra of inspiration, not only for quality but also for the unusual approach to the chosen themes. The Noo Ones is obviously not a typical Dutch group, its members have been living in the Netherlands. Of the five Noo Ones are only Klaas Hekman from Rotterdam (bass saxophone, flute, piccolo and shakuhachi) and Joost Buis from Amsterdam (trombone and slide guitar) Dutch born, the others come from India – Satyakam Mohkamsing (violin), Suriname – Andro Biswane (guitar) and Scotland – Alan Purves (percussion); regarding the new album Haring (which can be translated as Raw Herring) there is a notable guest Shanghai added, shengist Wu Wei.
 
In this mix, it is not just some trite worldmusic. Initiator of the project in 2011, Hekman, and he himself determines half of the compositions towards the CD. The tension moves between the blissful come off and to dance inflected jumpiness, sometimes in an abrupt way averse comfortable playfulness reminiscent of the delicate French style of play as we know from the label In Poly Sons of tender fusion of instruments including played ferocity, flashy mixing, and tight sounding mistranslations, crosslinks, vibration, friction and other raids, to enchanting rampage and dynamic boundless perseverance. When I say composition, it goes with the other makers rather a kind of semi-finished product, full of improvisations both solo and in ensemble.
 
So Biswane creates in his orchestration Waracuma on one side space to unfold ‘the story’ slow and secretive and then changes it off with gossamer confusion and fidgeting. Mohkamsing shaken by a hunted violin which other instruments invade and then scurry proceed to popklanken on the cutting edge, but he does not allow his colleagues to be storten. He flirts are there only it interrupts the spits gear through meditation, after which he returns at a gallop. Tube is clearly the most jazzy, he strikes by bantered picturesqueness, but does not go as far as the early Beresford.
 
His vital trombone, alluring, melodious and ferocious, is supported by the guitar, and Wei does what it was elected. He makes his way to his solo, assisted by the rest he makes subservient, is alternately riotous and intense in balance, but glides still in a dancing mood, so he finally does not withdraw too much the stamp of the album. The percussion instruments usually fall at the right time and in their regular rhythm results in some places in a bang. As the leading bass sax at other places (as in Todi Suite) dance atmosphere picks up and works out to a dynamic rampage. And it is precisely this volatility which the musicians seemingly immutable change has its own elegance and adventure.
 
Ga terug naar Reviews.